کد مطلب:151473 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227
همراه با پدر در عرصه های مختلف
جنگها و صحنه های حضور امام امیرالمؤمنین علی - علیه السلام -، محك اهل ولاء و مجمع اهل صفای صفوه ی نجبا از اصحاب پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - و پیآیندگان نیكوكردارشان بود.
بختیاران به او می پیوستند و در ركاب او گام می زدند تا با آنانكه بر امام زمانشان خروج كرده بودند، تیغ زنند و پیكار كنند. خروج كردگان خود چند گروه بودند:
كسانی كه بیعت خود را در مدینه شكستند و در بصره به امام - علیه السلام - اعلان جنگ نمودند...، مامشان سوار بر جمل ایشان را رهبری می كرد.
كسانی كه در صفین بر او شوریدند، و معاویه و همدستانش، یعنی «فئه ی باغیه» (/ گروه تجاوزپیشه)، ایشان را به آتش هاویه رهنمون می گشتند.
و كسانی كه از دین بیرون رفتند و در نهروان به خواری و هوان خویش نازان بودند.
علی - علیه السلام -، محور حق در روزگار خویش بود؛ حق، به هر سوی كه او می گشت و روی می كرد، با او می گردید. این سخن پیامبر برگزیده ی خداست كه می فرماید: «علی مع الحق و الحق مع علی یدور معه حیثما دار» (یعنی: علی با حق است و حق با علی؛ هركجا كه او بگردد، با او می گردد) یا «لم یفترقا حتی یردا علی الحوض» [1] (یعنی: تا آنگاه كه در حوض كوثر بر من وارد شوند، از هم جدا نگردند).
یاران پیامبر، از مهاجران و انصار، پس از آنكه همه ی نشانه های صدق نبوت پیامبر - صلی الله علیه و آله - را در وجود علی - علیه السلام - نمایان و همه ی اخبار رسالت را نزد او متحقق دیدند، در دفاع از امام و یاری او جانفشانی می كردند و پیش روی او - جان خود را برای وی قربانی كنان - به پیشباز شمشیر دشمنان می شتافتند.
عمار - كه در فتنه، مایه ی تمیز حق و باطل بود [2] - به فرمان او گردن می نهاد؛ و دو ستاره ی درخشان، نوادگان گرامی پیامبر آخرالزمان، آن دو تن كه سرور جوانان بهشتی بودند، در ركاب پدر و زیر سایه ی پرچم او راه می سپردند.
همانگونه كه یاران پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - همراهی با آن حضرت را نازمایه ی خود می دانستند، اینان نیز، همگی، به خود می بالیدند كه توفیق همراهی با امامی را دارند كه نمودار و تندیس حقیقت است.
آنان كه سپهسالار روز جمل را یاد كرده اند، گفته اند كه:
[212] و حسین بن علی بر جانب چپ سپاه بود.
محلی [3] ، درباره ی سازماندهی سپاه در صفین توسط امیرالمؤمنین - علیه السلام - می گوید:
حسن و حسین فرمانده سوارگان جانب راست، و عبدالله بن جعفر و مسلم بن عقیل فرمانده پیادگان آن جانب بودند. محمد بن حنفیه و محمد بن ابی بكر فرمانده سوارگان جانب چپ، و هاشم بن عتبه فرمانده پیادگان آن جانب بودند. عبدالله بن عباس بر بخش میانی سپه گمارده شده بود، و بر پیادگان آن اشتر و اشعث. عمار بن یاسر فرمانده كمین بود. [4] .
بختیاران به او می پیوستند و در ركاب او گام می زدند تا با آنانكه بر امام زمانشان خروج كرده بودند، تیغ زنند و پیكار كنند. خروج كردگان خود چند گروه بودند:
كسانی كه بیعت خود را در مدینه شكستند و در بصره به امام - علیه السلام - اعلان جنگ نمودند...، مامشان سوار بر جمل ایشان را رهبری می كرد.
كسانی كه در صفین بر او شوریدند، و معاویه و همدستانش، یعنی «فئه ی باغیه» (/ گروه تجاوزپیشه)، ایشان را به آتش هاویه رهنمون می گشتند.
و كسانی كه از دین بیرون رفتند و در نهروان به خواری و هوان خویش نازان بودند.
علی - علیه السلام -، محور حق در روزگار خویش بود؛ حق، به هر سوی كه او می گشت و روی می كرد، با او می گردید. این سخن پیامبر برگزیده ی خداست كه می فرماید: «علی مع الحق و الحق مع علی یدور معه حیثما دار» (یعنی: علی با حق است و حق با علی؛ هركجا كه او بگردد، با او می گردد) یا «لم یفترقا حتی یردا علی الحوض» [1] (یعنی: تا آنگاه كه در حوض كوثر بر من وارد شوند، از هم جدا نگردند).
یاران پیامبر، از مهاجران و انصار، پس از آنكه همه ی نشانه های صدق نبوت پیامبر - صلی الله علیه و آله - را در وجود علی - علیه السلام - نمایان و همه ی اخبار رسالت را نزد او متحقق دیدند، در دفاع از امام و یاری او جانفشانی می كردند و پیش روی او - جان خود را برای وی قربانی كنان - به پیشباز شمشیر دشمنان می شتافتند.
عمار - كه در فتنه، مایه ی تمیز حق و باطل بود [2] - به فرمان او گردن می نهاد؛ و دو ستاره ی درخشان، نوادگان گرامی پیامبر آخرالزمان، آن دو تن كه سرور جوانان بهشتی بودند، در ركاب پدر و زیر سایه ی پرچم او راه می سپردند.
همانگونه كه یاران پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - همراهی با آن حضرت را نازمایه ی خود می دانستند، اینان نیز، همگی، به خود می بالیدند كه توفیق همراهی با امامی را دارند كه نمودار و تندیس حقیقت است.
آنان كه سپهسالار روز جمل را یاد كرده اند، گفته اند كه:
[212] و حسین بن علی بر جانب چپ سپاه بود.
محلی [3] ، درباره ی سازماندهی سپاه در صفین توسط امیرالمؤمنین - علیه السلام - می گوید:
حسن و حسین فرمانده سوارگان جانب راست، و عبدالله بن جعفر و مسلم بن عقیل فرمانده پیادگان آن جانب بودند. محمد بن حنفیه و محمد بن ابی بكر فرمانده سوارگان جانب چپ، و هاشم بن عتبه فرمانده پیادگان آن جانب بودند. عبدالله بن عباس بر بخش میانی سپه گمارده شده بود، و بر پیادگان آن اشتر و اشعث. عمار بن یاسر فرمانده كمین بود. [4] .
[1] به تعبير دوم از ام سلمه - رضي الله عنها - در تاريخ دمشق ابن عساكر، ترجمة الامام علي - عليه السلام - (151 / 3) ش 1172 آمده و خطيب هم در تاريخ بغداد (321 / 14) ش 7643 آن را نقل كرده. در ترجمه ي سعد از تاريخ دمشق (157 / 20) به تعبير نخست از آن بانو نقل شده و در مجمع الزوائد (236 / 7) هم آمده است.
[2] از پيامبر اكرم - صلي الله عليه و آله و سلم - روايت شده است كه فرمود: «عمار مع الحق و الحق مع عمار حيث كان» (اختيار معرفة الرجال المعروف برجال الكشي، ط. ميبدي و موسويان، ص 96).
[3] حسام الدين حميد بن احمد محلي (652 - 582)، معروف به «قاضي شهيد»، از بزرگان زيديه است. نگر: الاعلام زركلي، 282 / 2؛ و: فهرس التراث، 640 / 1.
[4] الحدائق الوردية (ص 40).